ძალიან ბევრი მტერი შემოგვესია და ქართველი ერი მაინც ფეხზე დგას.საკითხავია რამ შეგვაძლებინა ეს? ეს ყველაფერი იმან შეგვაძლებინა რომ ვიყავით ვაჟკაცნი, იცოდნენ ხმლის მოხმარება და ომის საქმე. ის დრო წავიდა: აღარც ვაჟკაცობა იციან და ხმალსაც აღარავი იღებს ხელში, თაროზე აქვთ შემოდებული და ინახავენ. ახლა ან გუთანი უნდა გეჭიროს ან მართულები მანქანის. ახლა ვაჟკაცები ომში კიარ უნდა იყვნენ და სისხლი ღვარონ არამედ ოფლი უნდა ჰღვარონ და შრომა იცოდნენ. მტერმა რომელიც ხმლით იბრძოდა ვერ დაგვათმობინა და ვერ წაგვართვა მიწა-წყალი, მაგრამ ცოდნით მოსულმა მტერმა ჭაგვართვა მიწები. თუ ცოდნა არ გვექნება მტერი გაგვწყვეტს და სახელს გაგვიქრობს, ქართველი ერის სახსენებელი აღარ იქნება. თუ თავიდანვვე არ მიეჩვიე შრომასა და გარჯას,ცოდნასა და ხერხს ვეღარავინ გაუძლებს.ახლაც ომია მაგრამ ამჯერად სისხლი არ იღვრება. არც რბევაა და არც ძარცვა. ეს ომი შრომისაა ისე როგორც ძველად ხმლის ომი იყო. არ ვიცით ძფველად რანი ვიყავით, რანი ვართ და რანი ვიქნებით. უზარმაზარი თხრილია ქართველების წინ და აინუნშიც არ მოგვდის, ამ თხრილის წინ ვდგავართ და საკმარისია ხელი გვკრან იმწუთას შიგ გადავჩეხებით დედა-ბუდიანად.
