მე–19 საუკუნეში ქართველი მწერლები და მოაზროვნეები თვლიდნენ რა, რომ სამოქალაქო საზოგადოება ერთიანია და მისი ყოველი წევრი თანასწორი და განუყოფელია ამ საზოგადოებისა, განსაკუთრებულ ყურადღებას უთმობდნენ სოციუმის დაუცველ წევრებს, მაგალითად, მიუსაფარ ბავშვებს (ასაკობრივად და სოციალურად დაუცველნი), ღარიბებს (ეკონომიკურად დაუცველნი), გლეხებს (სოციალურად დაუცველნი) და სხვ. ვაჟა–ფშაველამ ამ ლექსით სწორედ ობოლი ბავშვები აამეტყველა და მათი გასაჭირი ამცნო მკითხველს.
ობლების სიმღერა
ნიადაგ ვივლით კარი-კარს,
ნიადაგ აგიტირდებით;
მშიერ-ტიტველნი, ბეჩავნი
ნიადაგ აგიბირდებით:
უმწეო, უპატრონონი
ნურავის გაგიკვირდებით!
ფეხნი გვქონ ეკლნით ნაშაშრნი,
თმები გაგვბმია ბირკებით.
კაცნი ვართ, თქვენი ჭირიმე,
ნურავის გაგიკვირდებით!
მამა ლაშქარში მოგვიკლეს,
დედა ტყვედ წაიყვანესა,
წაგვართვეს ლეკის შვილებმა,
დაღისტანს გადიყვანესა.
გაგვიტიალეს სახლ-კარი:
ბინად გვაქვს ტყე და ველია,
საბნად ფოთოლი გვეხურვის,
ლეიბად გვიგავ ლელია.
ნურავის გაუკვირდება,
ძმაო, ობლობა ძნელია!
ვარამმა გული შეჭამა
ძალ-ღონე გამოგველია!
არა ჩანს ჩვენი პატრონი,
ობლების დამფარველია.
