იგავ-არაკი

სულხან-საბა ორბელიანი – დარბანდელნი მთიბავნი

სოფელსა დარბანდს გამოვიდნენ თივის მთიბავნი, ცხენთა სხდეს და ცელები ხელთა ჰქონდათ. შეექმნათ თივაზე ცილობა. ცელის ტარს ჩააბრჯენდიან: 

– აქამომდე ჩემიაო! 

– არა ჩემია, სამანი ესე არისო! 

ერთი მეტად გაგულისდა. ცელის ტარი თურე მოკლე იყო. ცხენით რომ ჩააბჯინა: აქამდინ ჩემიაო! – ცელის პირი კისერს მოჰხვდა და თავი მოჰკვეთა. მისი თივაც მეორეს დარჩა.

Related Articles

კომენტარის დამატება

Back to top button