სიზმარში ვნახე: ყვავილებს ვკრეფდი,
თეთრ-თეთრ, ლურჯსა და წითელ ყვავილებს,
ვუფრთხილდებოდი, როგორც ნატვრის თვალს,
მათ სუსტ ღეროებს, მათ ობოლ ღილებს.
დავაწყე იგი იმ ადგილებზე,
სადაც სიკვდილის მეფობს ნავარდი…
და როცა დილით გამომეღვიძა –
იქ აღარ იყო არცერთი ვარდი.
ნეტარ წუთებით მთვრალ სიყმაწვილის
ბედნიერ დღეებს ავსებულს ჟინით
ვუფრთხილდებოდი ჩემს გაზაფხულზე,
ვმოსავდი ნატვრის ფარჩა-გვირგვინით.
დავიმახსოვრე მე ეს წუთები,
ეს გაზაფხული ნაზი, სათუთი.
გამოვერკვიე შემოდგომაზე –
მე აღარ დამხვდა არცერთი წუთი.
