გიორგი ბუნდოვანი – ”პოეზია”

გიორგი ბუნდოვანი – ”იყავი”

როცა არა ხარ ფრინველი–ვერ იფრენ;
როცა არა ხარ თევზი–წყალში ვერ ისუნთქებ;
როცა არა ხარ ცხოველი–ჯუნგლებსა და ტყეებში ვერ გაძლებ;
როცა არა ხარ ქვეწარმავალი–რეალურად ვერ დაგესლავ;
როცა არა ხარ მწერი–ღრიჭოში ვერ გაძვრები;
როცა არა ხარ რეპტილია–დინოზავრებთან ვერ გაიგივდები…
და:
როცა არა ხარ ბაყაყი–ვერ იყიყინებ;
როცა არა ხარ ფუტკარი–თაფლს ვერ გააკეთებ;
როცა არა ხარ მიმინო–ქვეყანას ვერ გადმოხედავ ზემოდან;
როცა არა ხარ კალია–ხტუნვა-ხტუნვით ვერ გაიქცევი;
როცა არა ხარ დელფინი–ადამიანი ვერ გეყვარება;
როცა არა ხარ ირები–ვერ იქორბუდებ…
და:
როცა არა ხარ ყვავილი–ოთახს ვერ დაამშვენებ;
როცა არა ხარ ”ტრიპტიხი”–მირონი არ გადმოგივა;
როცა არა ხარ ტაძარი–არ გაკურთხებენ;
როცა არა ხარ პეპელა–სამი დღე არ გიწერია;
როცა არა ხარ მდინარე–კალაპოტს ვერ შეიცვლი;
როცა არა ხარ გუბურა–ვერც ამოშრები…
და:
როცა არა ხარ ოქრო–დაჟანგდები;
როცა არა ხარ ერბო–არც დადნები;
როცა არა ხარ ხორბალი–პურად ვერ იქცევი;
როცა არა ხარ ქარქაში–ხანჯალს ვერ უმასპინძლებ;
როცა არა ხარ კომპასი–გზას ვერავის გაუკვლევ;
როცა არა ხარ მტვერი–ვერც დაგროვდები…
და:
როცა არა ხარ დედა–შვილი არ გეყოლება;
როცა არა ხარ მამა–შვილს ვერ გააკეთებ;
როცა არა ხარ სისხლი–ძარღვებში ვერ იხეტიალებ;
როცა არა ხარ კუნძი–შენზე ვერ ჩამოჯდებიან;
როცა არა ხარ ძუნწი–გაიღებ;
როცა არა ხარ კვალი–არც დარჩები…
და:
როცა არა ხარ ნივთი–ადგილიც არ გექნება;
როცა არა ხარ ტვირთი–არავის დაამძიმებ;
როცა არა ხარ სახლი–ვერავინ შემოვა შენში;
როცა არა ხარ დახლი–არავინ დაგეყრდნობა;
როცა არა ხარ ხერხი–ვერაფერს გაჭრი;
როცა არა ხარ კვერცხი–შიგნიდან ვერც გატყდები…
და:
როცა არა ხარ სოკო–გინდა ფესვები;
როცა არა ხარ ლოქო–ქინძმარში არ ჩაგდებენ;
როცა არა ხარ გული–ვერ იფეთქებ;
როცა არა ხარ ხნული–ვერც აყვავილებ;
როცა არა ხარ ქარი–არც ამოვარდები;
როცა არა ხარ ზღვარი–ვერც გადაგლახავენ…
და:
როცა არა ხარ სეტყვა–არავის ატკენ თავს;
როცა არა ხარ წვიმა–არც გადაიღებ;
როცა არა ხარ თოვლი–თეთრი ვერ იქნები;
როცა არა ხარ კომლი–ვერც გამრავლდები;
როცა არა ხარ ნეხვი–არც ყარხარ;
როცა არა ხარ ჭია–არ გაისრისები…
და:
როცა არა ხარ ვაშლი–არ აცდუნებ;
როცა არა ხარ ფაშვი–არ გამოივსები;
როცა არა ხარ სხივი–ვერ გაანათებ;
როცა არა ხარ ქვა–საუკუნეებს ვერ გაუძლებ;
როცა არა ხარ ზღვა–არც აღელდები;
როცა არა ხარ კითხვა–არც დაისმები…
და:
როცა არა ხარ ნეკნი–ღმერთს არ დააინტერესებ;
როცა არა ხარ ტვინი–ვერც იაზროვნებ;
როცა არა ხარ ჰიმნი–არ შეგატენიან მასებს;
როცა არა ხარ კვარი–ჩაბნელდები;
როცა არა ხარ მდარე–აკიაფდები;
როცა არა ხარ ხურდა–არც დაგაბრუნებენ…
ხო და…
იყავი ხურდა– რომ დაგაბრუნონ!
იყავი კვარი–რომ აგანთონ!
იყავი კითხვა–რომ დაგსვან!
იყავი ზღვა–რომ აღელდე!
იყავი ტაძარი–რომ გაკურთხონ!
იყავი ფრინველი–რომ იფრინო!
იყავი ხერხი–რომ გაჭრა!
იყავი მიმინო–რომ აკონტროლო!
იყავი ქარქაში–რომ უმასპინძლო!
იყავი კომლი–რომ გამრავლდე!
და—იყავი პოეტი, რომ გიყვარდეს!…..
იყავი სულ…

2011

***

სინჯი ამიღეთ!

სინჯი ამიღეთ, რა ტიპის ვარ, რა შენაერთის?
ეს კოდი, ჩემი, გენეტიკის პოსტულატია!..
ამიღეთ სისხლი, თუნდ ფუნქცია…რა ვარ ასეთი?..
მსურს გეთამაშოთ სხვა სინდისის მძიმე პარტია!

არის კოდექსი, პირადია მასში ”პასვორდიც”!,
და ასე ვდგავარ, ამ პლატфორმით, საუკუნეა…
ნიადაგ მესმის: –შეიცვალე! წელში გასწორდი!
– სტატუსი შენი, დონკიხოდის, არ-მაცდუნეა!!..

ძარღვებში–ლიმფა, გაყინულა, როგორც კრატერი,
ტვინის ქოლგის ქვეშ, ეს ფიგურა, არის მართვადი…
სად გულის ძგიდე, ნერვებისგან გადანაჭერი-
დაჰკარგავს სითბოს, ნეოლითში ქმნილი სტანდარტით!..

ჩაცვენილ თვალებს, მოგიშვერდით, როგორც სამიზნეს,
მალ შემაყარეთ ხელოვნური მტვერი–აზოტი!
კოსმიურ მტვერთან, რა საერთო? – მზერა დამიწდეს!!..
ფიქრი იწრიტოს, გუებადი კეთრის წალკოტით!..

ააცვით შუბზე, ათასწილად ნაფლეთი ხორცი…
იცეკვებს ტანგოს, იბზრიალებს, მოკვდება გვიან!..
ამ ატყავებულ კუნთებიდან–ფრაზები ნორჩი
მაშრება უმალ, ვერ მოუტანს, ვერავის ზიანს!..

აიღეთ ხელი, განა ვინ ვარ, დღემდე რომ ვთლიდი
ქრომოსომებში კოდირებულ, ამბოხ ნატურას?!
ამწიეთ სველი, გარღვეული სასუნთქი ძგიდით-
ვერ გამომტყუებთ, ვერ დამძალავთ ვერცერთ სამდურავს!..

26.04.2011

***

შეძახილი სააღდგომო!

მოსჩანს, როგორც მინარეთი, ანდა მაიას პირამიდა,
ან სატურნის ხულახუფი, ბალერინის “პაჩკის” დარი…
მოსჩანს, ვით პოსეიდონი, აღმართული მდინარიდან,
დედამიწის თლილი ღერძი, ორბიტათა მონაგარი.

მოსჩანს ნაღმზე გაწოლილი ამ პლანეტის ცხელი ბირთვი,
აფეთქდება დაბადებად, სხვა სიცოცხლის კონსტრუქცია…
ჩაყინული უკვდავებად, ორგანიზმთა ჯარი – კირქვის,
-აპოკალიფსურად დავსძენ, სამყარო ხომ მოხუცია!

მზის სხივებში ირუჯება გალაქტიკის ოაზისი,
როგორც აპკი საქალწულე – ოზონის შრე გახეთქილი…
არსებობის საიდუმლო, ეს ღიმილი მონა-ლიზის,
მოსჩანს სახე შემომქმედის, ბარდ-ეკლისგან დაჩეხილი!..

კუბოების ლეგიონებს კუჭში იტევს მიწის ფაშვი.
სარკოфაგებში მუმიებს, ეონები სიზმრად ღალავს…
და ბეთლემში მოვლენილი, ხარებიდან ქმნილი ბავშვი
-თვისი მეორედ მოვლენით – არმაგედონს გადაფარავს.

***

GOD IS DEAD

ნაწილი-I

და მე ვკითხე მას–სადაა ღმერთი?
და მიპასუხა მან–არსად!
კითხვა დავუბრუნე–რატომ?
კითხვითვე მომიგო–ვითომ?

და ვიცოდი წინასწარ–რატომ…
და ვფიქრობდი მუდმივად–ვითომ…
სადღაც, შორეულ ოკეანეებს ვუხმე-
ღმერთი იქ სვამს წყალს, თურმე…

ნაწილი-II

დაკონკილია ძლიერ, დაფლეთილებში წნული
და ჩავეკითხე ისევ–სად არის ჩემი გული?
ჩრდილო-დასავლეთს, მხარეს
გადაკარგული ვცანი, მივეცი ჩუმად ბანი…

საჰარას ხრიოკ ველზე გადმოვექანე ასე-
კუზი აქლემის როგორც, ცათამბჯენების ხიბლი;
და ვაშტერდები კუზებს, საათი მისვამს ტუზებს,
ისევ ვიკითხე უხმოდ–ღმერთი ესაა ნუთუ?..

სინონიმებით ფიქრმა ანესტიანა გონი,
იყო უხეში, რადგან, ჩემი სპეტაკი ტონი;
განკაცდა რადგან ისიც, უდაბურეთში ადრე-
ზუსტად შეკითხვაც ესე, დაუყოვნებლივ ვკადრე!

სიცხის მირაჟებს ელდა ჩამოურეკავთ ზარად
და მერამდენე სევდა უტარებიათ დარად…
განა მასშია არსი, განა მისია ზენა?
იყო ღაღადი ესე..არ იყო ყურთა-სმენა!..

ნაწილი-III

ვიდოდი წყალთა ზემოდ, ტერფები თლიდა ტალღებს,
სამყაროებში ვთხზავდი ლექსად მოვლენილ ბალღებს…

ნაწილი-IV

და კიდევ გაჩნდა კითხვა,
და ისევ გაკრთა სიტყვა…
ღმერთის არყოფნის დამღამ
მე, რექვიემი მითხრა!..

საროსკიპოებს ორთქლში
გააცისკროვნებს ცრემლი-
სოდომ-გომორის ეშხად
იავარქმნილი გრდემლი…

ნაწილი–V

შხეფად ნაკადი ცათა გადაიშალა უმალ
მასაც დავკითხავ, მივალ, თუმცა რა ვკითხო მეტი…
ატორტმანებულ ზვირთებს-ტიტანთა განტოტვაში
ეჩურჩულება-ყვირის, უსათაურო ღმერთი…

უდაბურობის ქუდი და უკუნეთის ქურქი
შემოუცვია ტანზე, გამხდარა ძალზედ მუქი…

მუხლად მოყრილი, სველი მას მივეახლე კვალად
-”შემომეხარჯე გზაში, უზალთუნების დარად…”-

2011

***

აღადრვა

– როგორ დავაჭედო სიტყვა?
რისთვის გამოვჭედო ფრაზა?
ირგვლივ ამაოების ტრიუმфი, და
ზემოდან დიქტატის მყარი ბაზა!

ან კი სადაა ჰავერდი ვერცხლის?
თუნდაც სადაა ოქროს ეპოქა?..
მე გავდივარ გარეთ, დიახ, მე გავდივარ გარეთ
და გარეთ მყოფი აკრძალვები აღარ მეყოფა?!..

შუბლით ვკვეთ გისოსებს, შუბლითვე ვანთებ –
ვანთებ სისხლიდან გამობრძმედილ ჩირაღდანს არსის!
გავხევდებოდი; ამ კოშმარში, ვითარცა ტალახს
ვერ შემითვისებს შეგუება, მტრისადმი фარსის!

სად მამაძაღლთა, ნაძირალთა კბილების ღრჭიალს
ვარდისფერ შმორში ილუზორულ ”გერლიანდებს” ვუფენ…
გვამურ სიცივით, ბირდაბირი, კისერზე მადევს
ცხედრულ სიმშვიდეს, ფიანდაზად, მტევნებად ვუწვდენ!..

და ვისგან ფურთხიც, მირონივით შეიძენს ბზინვას,
და ვისგან სხივიც, გარდიქმნება ასპიტის შხამად…
გასული გარეთ, სხეულიდან, ურჩად და ნებით
ტექნო-ბურუსი მომესმება მათრობელ გამმად..!

გამხეთქა ორად და გამსრისა სარმა და-კარმა,
კარმა გაიყო ორ ნახევრად – ეგოდ და ხორცად;
ჰაერში სარეცხს შევადარე, ფილტვები სველი –
შიგ გაკიდულნი, ძარღვთა თოკზე, სუსტად და მორცხვად!..

გულის კუბოში ჩასვენებულ გრძნობების მარხილს,
ბორბლების მტვრევამ უსახსოვრა მტვერი და სუსხი…
ისევ გარეთ ვარ, გაქცეული ტვინიდან – აზრი,
აზრი, ვით ბასრი საჭრისივით, მოავლენს ქუხილს!!

მინდოდა მეთქვა, გარდამეთქვა კონებად – ასო,
დაშრეტილ წარსულს, დაწრეტილი ნოსტალგიიდან…
-ამოაქვს ლექსად და მომიხმობს, თითქოს და ჩუმად,
უჩუმრად მვარცხნის, გვირგვინს მადგამს, შორი მღვიმიდან!..

— ისევ ვარ, ვდგავარ, უკვე შიგნით და არა გარეთ,
შემოპარული პოეზიას, მიღმა სივრციდან!…

***

პოეტური არმაგედონი
უფერული ზრახვებიდან გამდინარე საზრისებით,
მოქმედებით, უქმნადობით… მოიქანცა ჰიპოфიზი.
გადახსნილა ეს სამყარო, ვით იარა-საჭრისებით,
შიდაბუნება ფარული, უკითხავად განასხვისი.

დალუქულა მასშტაბურად, ვით კრატერზე ცისსარტყელა,
ეს გონება, თვისი სკალპით, ეგრეგორთა კონსერვია!
სად-ღმერთების ყრილობაზე ფითრი-ფიქრმა მისახელა,
ვაკუუმში ვისრისები, ვით სკაროსნი მომსევიან.

გახუნებულა ეს გარსი, ეს სავანე, სისხლად თლილი,
აწყობილი ძვლებად ნეშტი-კრამიტივით დაბზარულა!
და ფიქრისგან დათუთქული, ოკეანე მივარდნილი-
მირიადი სტრიქონებით, პოეზიაც გაპარულა…

მოვიხელთო, თუ მივუშვა, თუ საკანში გამოვჭედო,
ან და ხავსად გავაბნიო ვერლიბრი და კონვენცია…
გაქრობისთვის, არ მსურს, რადგან, საბოლოოდ გავიმეტო-
განტოტვილი აზროვნების ხელთუქმნელი კონცეპცია!

ფიანდაზად დაფენილი, დათესილი-თესლად, წლები…
გასანთლული მაქმანებით შებოჭილი უძრაობა;
ჩამომწყდარი, ლაქლაქისგან, სახსრებიდან მძიმე ყბები,
ყბები, როგორც იალქნები, თოკებად კი უსახსრობა!

კრიალოსნის ქვებზე ჩავთვლი კანტიკუნტად ნასროლ ფრაზებს,
როცა ლოცვებს საკრალურად, ვაშრიალებ უკუნიდან..!
ჩემს მანკიერ, სასტიკ ცოდვებს, ვით დაგეშილ, ველურ აფთრებს-
ტრამალებზე ვაბალახებ, წამომდგარებს ბურუსიდან!

მენტალურად ვიშრობ მომხდარს, რაც მომხდარა აქამომდე-
რაც ხდება და კვლავ მოხდება-ყველაფერი სულერთია…
შემომქმედი სულ იცინებს, კაცი გინდაც მარად ბჭობდეს,
თუნდაც კაცთა დინასტიას, ტვინი ქვაზე უხეთქია!

–კურტიზანულ ცბიერებით გალაქტიკა ხვრელებს ბადებს,
კურიოზულ კანტატებად აჟღერდება ცაში ელვა…
და ზღაპრული ფასკუნჯივით, გამოკვებავს წვიმით, ბარტყებს!!–

მინორია! მიჩუმათდა, მიილია გამმა-ჟღერა,
ზანზალაკებს ედარება მნათობების ყრუ ციალი…
ვაკვირდები სამოთხეებს, რამაც დღემდე გამაშტერა-
ამ ქროლვაში, ის მერანიც, უკვე გახდა-ბუციФალი !

მემართება კონФუზია! აუზია თითქოს, სული,
თანაწყობით, მიჯრით დგება ბნელ ცხედართა მრეში ჯარი;
ცივ ფანჯრებზე იტვიფრება ლიტურგია, დანამული,
-რექვიემიც ჰგოდებს ირგვლივ, უფლისაგან დანაბარი..!

2009

***

ჯერ-ჯერობით!..

ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ბუნკერები წარმოადგენენ კვების ობიექტებს… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით……ბომჟებად გვაქცია ყოფამ!.. ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით-იყო არტისტი-პოეტი, ნიშნავს იყო თვითმკვლელი!!.. ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ძირკვავენ პიროვნებას ჩვენში… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით აპოკალიფსი მოგვიახლოვდა… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ჩაშვება მოდად იქცა… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სექსუალური ოერიენტაცია აირია… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით გაქცევა გვინდა აქედან… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ვაშლს და ხორცს ვეღარ ვყიდულობ შვილებისთვის!.. ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით თავის მოკვლაზე ვფიქრობ ხშირად!.. ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სიყვარულის უნარი შემომრჩენია… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით კაცობის უნარი შემომრჩენია… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით მოხუცი დედა გამომიგდეს სამსახურიდან… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ვლოცულობ-ღმერთო გამაძლებინე!.. ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ჯანმრთელობა კიდევ მიქაჩავს… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ნერვები ოდნავ დამრჩა… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით-აღარ დამრჩა ნერვები!.. ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სადღაა ნერვები და კაი ცხოვრება?! ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სადღაა სირცხვილის განცდა?! ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სადღაა ნამუსის განცდა?! ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სადღაა ღირსების განცდა?! ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სადღაა თანაგრძნობის განცსდა?! ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით სადღაა კდემამოსილების განცდა?! ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით -გადაკარგულა სადღაც პოეზია… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით გამისვენებია პოეზია… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით–კიდევ მინდა მოგეფეროთ!!… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით–კიდევ მინდა გენდოთ… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით–კიდევ მინდა მჯეროდეს… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით ვსუნთქავ და მასუნთქეთ… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ ჯერ-ჯერობით… ჯერ ჯერობით, მხოლოდ… ჯერ ჯერობით… ჯერ… ერ… -ეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეე!