ჟამს ისევ დაიხვევს ძველი ქვის საათი,
ღამე იხიბლება მთვარის მიფარებით,
მთებიდან ზვავები იძვრიან ტაატით,
ძველ ქუჩებს აბრმავებს სინათლით ფარნები.
ცათამბრჯენებიდან უცებ მოინგრევი,
შენი სათიბია ძნებად ჩაცელილი,
ფრთებს გადასცდებიან შენი ბოინგები,
მზეები ჩათვლემენ, თვალებჩაცვენილი,
სფინქსის მდუმარება კვლავ შენი სახეა
ან სხვა ხელისგულებს იხსენებს ნალურსმევი,
ახლა შეიძლება ცის თვალის გახელა
და ჟამის მდინარება წერტილდაუსმელი.
უხმოდ დადრეკილა სიკვდილის ბზარულთან
დიდი მზესუმზირა თავის მოგონებით,
თვალებს ახამხამებს ღამეში გარუდა
და კარიბჭეებთან თვლემენ გორგონები.
მზისკენ იშმუშნება მიწათა საბანი,
ძვლების სიმყუდროვეს ნუღარ შეიმდურებ.
თავდავიწყებათა ემბაზში განბანით
ამ ნიღბებს ყოველ წამს ითრევს შავი მდორე.
