შორით რიალებენ ღამეთა ჭვარტლები
და მთვარის ბორცვები ვნებებით ნათენთი.
ფრთებით იმოსვიან ჩურჩულით მატლები,
– ჩურჩულით: შენა ხარ ბოლო ერთადერთი.
ბნელ სკნელებს ეჩვევა ჩუმი მინოტავრი,
მზეებს იშორებენ ლურჯი სარკმელები,
ღამეთა ხიდებზე დგებიან მგზავრები,
გლუვ ჟამის ძელებით – ჯვრებზესაცმელები.
წამით ირხევიან გრილი საფლავები
და მაინც ზღვებთან დგანან არხონტები,
თეთრ სვეტებს მალავენ ხროტინა ლავები,
იმედებს –გემიდან ნასროლი ბოთლები.
ვნება მაცდურდება ეგზომ გაცვეთილი,
წყლებით იღვიძებენ ქარის სადგომები,
ისევ მეორდება ჟამის გაკვეთილი,
ახალ გარდაცვლებით, ახალ აღდგომებით.
