ეს მე ვარ მარტო, სიცოცხლის გაურკვეველობაში ჩავარდნილი
და სურვილების ხანძრებით გადამწვარი.
მინდოდა სიცოცხლე ვნებებით აღსავსე,
მინდოდა სიყვარული დაუსრულებელი,
მინდოდა, დამენგრია ჩვენ შორის კედელი,
მინდოდა, დამეძლია სიკვდილის შიში,
მინდოდა ,მეგრძნო შენი უცხო სინათლე,
ის სინათლე, რომელმაც გამოანათა ყვავილში
ის სინათლე, რომელმაც გამოანათა საყვარელი ბავშვის თვალებში,
მინდოდა დამენახა ის სინათლე, რომელიც
ჩემიდან ხედავს სხვებს,
ის სინათლე, რომელიც სხვებიდან მხედავს მე,
ის სინათლე, რომელშიც დავდივარ
და მაინც უცნობია ჩემთვის,
მინდოდა, გამეგო სიკვდილისა და სიცოცხლის საიდუმლო,
მინდოდა ,შემეკოწიწებინა ჩემი დაგლეჯილი სამშობლო,
მინდოდა, ხელები მომეხვია დედამიწისთვის,
მიდოდა, მიმეგნო იმ წერტილისათვის ,
საიდანაც ყველა ვარსკვლავი მოჩანს,
მე ვიცი წარსულიდან წამოსული სინათლე
მომავალში დამხვდება.
მე ხანდახან ვხვდები, რომ სინათლე არსად მიდის,
მე ხანდახან ვხვდები, რომ ჩვენ არსად მივდივართ,
მე ვიცი, ციცინათელები და ვარსკვლავები
თანასწორნი არიან შენში.
ისინი თანაბრად ატარებენ შენს სინათლეს,
ისინი თანაბრად ანათებენ ბნელს.
