გოჩა სხილაძე – ფიფქის დაცემა

ამ გულს სანთელი აუნთე, ნია,
სანამ ნიანგის ხახა ანათებს.
განათელ ვარდთან ჩანს უთენია,
ცრემლნი შვენიან ამ ამანათებს.

ნია, ნიადაგ ბნელით ენთები,
შენ გელი ბლების შეთვალებიდან,
ფრთების გნიასით დავითენთები,
თუ ია ტირის შენს თვალებიდან.

ნია, თუ უნებს შენს დუნე ტაროსს,
სამყაროს ხაროს დუდუნებს ფიქრი
და უნებლიედ ვარდს, უნეტარესს,
მთვარისოდენა ეცემა ფიფქი.

ის არის მთვარე, ნალისოდენა,
შენაჩვენები ალით გამტყდარი,
მაღალი ვარდით ცრემლის მოდენა
და ხვალის მხრებზე მდგარი საყდარი,

ამ გულს სანთელი აუნთე ,ნია,
სანამ ნიანგის ხახა ანათებს.
განათელ ვარდთან ჩანს უთენია,
ცრემლნი შვენიან ამ ამანათებს.