ვარსკვლავიანი ცა შორია, ცა არის ღია,
ახლოს მფეთქავი გულის კუნთია.
თუ მამის გულში სიბნელეა, შემოდის ნია,
მამას სინათლე გულში უნთია.
თუ ბროწეულის ყვავილობა ჩაივლის ჩუმად,
როგორ მწყინს ჩემი გავერანება.
ხალხი ყვავივით დაგვტრიალებს და შეგვჭამს უმად,
ხალხს არაფერი არ ენანება…
ჩაგჭიდებ ხელს და გავუყვებით უცხო ხეივანს
და ვემალებით ვიღაც გუდიანს,
თვალებში ცრემლით გვერდს ჩავუვლით ბავშვს, ქალს-ხეიბარს,
ქალს მზისოდენა ჭილის ქუდი აქვს…
ჩემ სიმარტოვით დავინახავ სხვა სიმარტოვეს,
თითქოს ხე ვარ და ტოტებს მათლიან.
ტკივილში ღმერთი იზრდება და სახლს იფართოვებს
და ახლა გულში ზღვა სინათლეა…
