ალექსანდრე ყაზბეგი – ჩემს კალამს

მიყვარხარ, ჩემო კალამო,

არ მოიწყინე წერაო,

გულით მსურს მოგესალამო,

შენი სიწმინდე მჯერაო.

მათ გეტრფი, გრძნობის ალამო,

მტერმა ვერ შეგაჩერაო,

დაჭრილის გულის მალამო,

ჩემი ხარ, ბედისწერაო.

შენ გენაცვლები, კალამო,

სხვაფრივ ხარ მონათლულიო,

გულის წადილი პირდაპირს,

არა გაქვს დამალულიო.

ჰგრძნობ მკვნესავს, იცი მშრომელსა

თვალზედ არ მოსდის ლულიო,

და ხელი ძმურად მიეცი,

შეუსუბუქე წყლულიო.