მეგალითები უზარმაზარი, მონუმენტური ქვებისგან აღმართული ნაგებობებია
ქვის ეს ძეგლები მთელ მსოფლიოშია გავრცელებული, უმთავრესად ზღვისპირა რეგიონებში. ძირითადად თარიღდება ბრინჯაოს ხანით (ჩვ.წ.-მდე 2500-2400 წწ.). ევროპის სამხრეთრეგიონების მეგალითური კულტურები უფრო ძველი და მდიდრულია ვიდრე ჩრდილოეთის. ეს კულტურული ძეგლები ცნობილია კავკასიაშიც, კერძოდ, საქართველოში- უმთავრესად ქვემო ქართლში, მესხეთ-ჯავახეთსა და აფხაზეთში.
ტიაუნაკო- ,,მზის კარიპჭე”, ინდიელთა ტაძარი, ნაგები დამუშავებული ანდეზიტის მთლიანი ფილებისგან, მეგალითური კულტურის დიდებული ძეგლია.
ტაძრის ფრიზზე ამოკვეთილი ტექსტი ერთ-ერთი ადრინდელია ჩვენამდე მოღწეულთა შორის. ტექსტი იუწყება, რომ ოდესღაც შორეული ვარსკვლავებიდან ოქროს ხომალდი დაშვებულა. ამ ხომალდით დედამიწას ორიანა სწვევია და სწორედ ის გამხდარა კაცობრიობის პირველი დედა. მზის კარიპჭის ეს ძეგლი მთვარის ზუსტ კალენდარსაც შეიცავს.
სტოუნჰენჯი – ,,მოცეკვავე” ანუ ,,მოხეტიალე ქვები”
ზოგიერთი გადმოცემის მიხედვით, სტოუნჰენჯის ,,ქვები” ცოცხლები იყვნენ. ისინი ღამღამობით დადიოდნენ ან ცეკვავდნენ.
ხოლო ასტრონომი ფრედ ჰოილი კი ფიქრობს რომ, სტოუნჰენჯი მზისა და მთვარის დაბნელების წინასწარმეტყველებისათვის იყო განკუთვნილი და მას ქურუმები იყენებდნენ.
