ინტერლუდია (1957) რთულად აღსაქმელი ფილმია. დავიწყოთ იმით, რომ ყველაფერს სიყალბის სუნი ასდის. ფილმის მოქმედება მიუნხენში ვითარდება, რომელიც , ჩვენ მაინც ხომ ვიცით, რომ სინამდვილეში სრულიად არაა ისეთი, როგორიც ამ სურათში. ინტერლუდიას მიუნხენი მთლიანად მონუმენტური ექსპონატებითაა აგებული: კიონიგსპლაცი, ნიმფენბურგის სასახლე, ჰერკულეზაალი. დროთა განმავლობაში ყვლაფერი გასაგები ხდება: ეს ამერიკელის თვალით დანახული მიუნხენია. ჯუნ ელისონი მიუნხენში ევროპული შთაბეჭდილებისთვის ჩამოდის. სანაცვლოდ კი დიდი სიყვარულის, მისი ცხოვრების მთავარი სიყვარულის შთაბეჭდილებებით ბრუნდება უკან. მისი სიყვარულის ობიექტი როზანო ბრაცია, რომელიც კარაიანის მაგვარი დირიჟორის როლს თამაშობს. ჯუნ ელისონი ოდნავ განსხვავებულია სირკის ტიპიური პერსონაჟებისგან. ის ზედმეტად ნატურალისტურად, ზედმეტად ჟანსაღად გამოიყურება. ნამეტანი ქორფაა. თუმცა ფილმის ბოლოსკენ უკვე საკმარისადაა გულდამძიმებული. როზანო ბრაცი სისხლით და ხორცით დირიჟორია, მაშინაც კი როდესაც ნაზ, სასიყვარულო სიტყვებს ჩასჩურჩულებს ქალს ყურში. მისი მოძრაობის მანერა კი რეჟისორული ოსტატობის ზეიმია: ჭირვეულის მანერა, რომელიც მუდამ სხვებისთვის მართავს შოუს, მაშინაც კი, როდესაც გულით ამბობს სათქმელს. ბრაცი ზუსტად ისე თამაშობს თავის როლს, როგორც ვედეკინდის “მუსიკა” უნდა ითამაშონ. ბრაცის ყავს ცოლი, მარიენ კოხი. დუგლას სირკისეული სამყაროს ხედვის შესაცნობად, კოხის პერსონაჟი გადამწყვეტია. მარიენ კოხს უყვარს როსანო ბრაცი. მან ის ცოლად მოიყვანა, მერიენი კი მუდამ ბედნიერი იყო მის გვერდით და სწორედ ამ სიყვარულმა გაანადგურა ის. ჭკუიდან შეიშალა. სირკის ყველა პერსონაჟი იდეალს, ვნებას მიესწრაფის. ის ერთადერთი პერსონაჟი კი, ვინც ყველაფერი მიიღო, რაც სურდა, სწორედ ამის გამო გიჟდება. ნიშნავს თუ არა ეს, რომ ჩვენი საზოგადოება მხოლოდ მას ღებულობს თავის რიგებში, ვინც ენაგადმოგდებული ძაღლივით მუდამ რაღაცისკენ მიისწრაფის? ისიც მხოლოდ მანამ, სანამ იმ წესებს დაიცავს, რაც უზრუნველჰყოფს მისგან რაიმე სარგებლის მოტანას. დუგლას სირკის ფილმების ნახვის შემდეგ, როგორც არასდროს ისე ვარ დარწმუნებული რომ სოციალური რეპრესიის საუკეთესო, ყველაზე მზაკვრული და ქმედითუნარიანი ინსტრუმენტი სწორედ რომ სიყვარულია. ჯუნ ელისონი ნაკლები სიყვარულით ბრუნდება შტატებში. მაგრამ ისინი ერთადაც ვერ იქნებოდნენ ბედნიერები. ჯუნი მუდამ თავის დირიჟორზე იოცნებებს, ბრაცი კი ჯუნის დაუკმაყოფილებელი ვნების ნიშნებს დაინახავს ყველგან. ისინი საკუთარ თავს მთლიანად სამსახურს მიუძღვნიან, რაც ბუნებრივია რომ თავის მხრივ ექსპლუატირებული იქნება. სწორია.
