ქოხმახი. ნაყროვანი სადღესასწაულო სადილი დასრულდა.
მოსამსახურეები ჩექმებსა და ქათქათა პერანგებში არიან გამოწყობილნი, მოკლეზე აკრეჭილი გაწითლებული კისრები უჩანთ.
ღრიალებს ორი გარმონი, მარდად იმეორებენ:
გზა დაუთმეთ, ხალხნო, ჩქარა,
ტრეპაკით მოდის ფედოტი!
ილიუშკა და ნატაშა ევლებიან ერთურთს, აკაკუნებენ ფეხსაცმლის ქუსლებით, თან თვალს ვერ უსწორებენ ერთმანეთს.
— მარია, შენ რატომ ზიხარ?
ის არ პასუხობს, პირქუშად მღიმარი მზესუმზირას აკნატუნებს.
— ერთი მაინც გამოითამაშე!
თავს აქნევს, ქვეშ-ქვეშად გასცქერიან მოცეკვავეთ თავისი შორი-შორ განლაგებული, ცხვირის დასაწყისთან დაელმებული შავი თვალებით.
და უცებ დგება, მოსასხამს ისწორებს მხრებზე…
ოჰ, ღმერთო ჩემო, როგორ ცეკვავს!
უშნოა, სიყმაწვილემოთავებული, დაბალი, გაკნაჭული, ყველას კი გული უჩქროლდება; როგორი მჩქეფარება იგრძნობა ძალთა, იდუმალი ვნებისა, ელვა მეტისმეტი და სიამტკბილე!
ილიუშკა ნესტოებს ბერავს, იატაკზე ქუსლებს აბაკუნებს, ფეხისწვერებზე დგება:
უჰ, მოუსვი უფრო ხშირად,
უფრო ტკბილი გახდი, უფრო!
მარია გვერდით სხლტება, ცოცხალ-მკვდარივით უგულოდ, ცივად მოუჭრის:
მე ვროკავდი მხურვალ ლავად
და შენ მაინც გეცოტავა…
