მოთხრობა
-
ვაჟა-ფშაველა – მგელი
გამოღმა სოფელი ჩოხია, გაღმით საკიდობნაის ხევი. შუაში შავი არაგვი მოდის. ხეობა ვიწროა, გაღმიდან რომ მგელმა დაიყმუვლოს, გამოღმა სოფელში კაცს გული…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – მთანი მაღალნი
იდგნენ და ელოდენ. უსაზღვროა მთების მოლოდინი, უსაზღვრო ზღვადა სდგას იმათ გულში. წითლად, სისხლისფრად შედედებული უთიმთიმებთ გულ-მკერდში. გარეთ, სახეზე-კი არაფერი ეტყობათ,…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – მთის წყარო
არაფერი ცოდვა არ მიქნია ჩემს სიცოცხლეში. ვერც ერთი სულიერი, თუნდ უსულო, ჩემს ცოდვას, ჩემს სიავეს ვერ იტყვის. ღმერთს ესე დაუწესებივარ:…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – როგორ გაჩნდენ ბუები ქვეყანაზედ?
I – ბალღები სადღა არიან? – იკითხა იოთამმა, როცა სახლში შევიდა, – ისრით იღლიაგაგმირული, ტყავგაუხდელი არჩვი კერაზე დააგდო ისე დაუდევრად,…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – სათაგური
I ქალაქიდან ძია ესტატე ღამე-ღა იყო, როცა სახლში მოვიდა. მეორე დღეს შობა თენდებოდა: ძალზე მოერეკებოდა შინისაკენ ესტატე თავის “მერანს”, რომ…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – სვავი
I ზაფხული იყო. მთა მწვანდებოდა. მაღლა მწვერვალებზე-ღა მოჩანდა თოვლი, დაბლა ხევებში – ზვავი. მწყემსებს გაერეკათ მთაში საზაფხულოდ ცხვარი და ძროხა,…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – სიზმარი ობლისა
ფეხშიშველი, ჩამოგლეჯილი კაბის ამარა ობოლი ჭილობზე იწვა და ეძინა. დედინაცვალმა არ იცოდა, როდის იძინებდა ობოლი, ან როდის იღვიძებდა. ზედ საბანის…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – ტრედები
გაზაფხულდა. ჯეჯილები გაბზინდა, თოვლის წყლებმა დაიწყეს ცელქად დენა მინდვრად და ხევებში. ზღვამაც ფერი იცვალა, გაისქელა ქედი. მისნი კიდენი, ხშირჩალიანნი და…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – ფესვები
ნუ გეშინია, არა ვართ გველები. ამ მაღალს მთაზე გველს რა უნდა? ტყუილად შეკრთი, ჩვენ კაცს არაფერს ვავნებთ, არ მოვსწამლავთ. გარედან…
Read More » -
ვაჟა-ფშაველა – ქუდოვანი
სარდიონი ფრიად ამაყი და თავმომწონე კაცი იყო. დიამბეგობა რომ მიიღო, მაშინ უფრო თავი მოიწონა; სწორედ გაფხორილ მამალ ინდაურს დაემსგავსა. სარდიონმაც…
Read More »
