მოთხრობა
-
შატაიძე ნუგზარ – თრეფიკინგი
ყოველი ერი იქმოდეს სიბილწესა». ჟამთააღმწერელი ტყეში რაღაც გაფაჩუნდა. ოსმანამ ყურები ცქვიტა, მიწაზე წამოჯდა და იქაურობას თვალი მოავლო. მინავლულ ცეცხლთან დაღლილი…
Read More » -
შატაიძე ნუგზარ – ვენახის ანგელოზები
ახალშეწამლული, ჯერ ისევ სველი ვაზი მზეზე სხივის. ძირს დაშვებულ, სისველისაგან დამძიმებულ ფოთოლს შაბიამნის წვეთები სცვივა და ფხვიერ მიწაში იჟონება. სიჩუმეს…
Read More » -
შატაიძე ნუგზარ – ნაგანი
ხიპიჩას არც ცოლი ჰყავს და არც შვილი – მარტო ცხოვრობს, მაგრამ მის სახლში სულ ვიღაცები არიან – სულ სვამენ და…
Read More » -
შატაიძე ნუგზარ – სოფი
ჩვენი ჯერ არ მოგვეკრიფა, ხეივნისა, ჯერ ისევ ესხა და სჭამდნენ ჩიტები. გაუვარდებოდა ჩემი კაცი ყვირილითა და ტაშისცემით – გაეცლებოდნენ ის…
Read More » -
ნუგზარ შატაიძე – ნოემბრის წვიმა
– ბატონო, ბატონო? – ალექსანდრემ ყურზე ხელისგული შემოიდო, თავი ოდნავ გვერდზე გადახარა და მესამე რიგში მჯდომ პარუნაშვილს ჩაწითლებული ქუთუთოების ხამხამით…
Read More » -
ნუგზარ შატაიძძე – გიორგობისთვე
– რა ქენი, შვილო? – ჰკითხა მარნიდან აივანზე ამოსულ შვილს ქეთომ და საქსოვი გვერდზე გადადო.– მოვრჩი, რა უნდა მექნა.– გასინჯე,…
Read More » -
არდაშელ თაქთირიძე – ასია
ასია – ბიჭო, რამდენჯერ მოგხვდა ასიას ჯოხი? – სამჯერ, შენ? – მე ორჯერ! – ტრაბახობდნენ ბიჭები და ზურგზე პერანგწამოწეულები, ერთმანეთს…
Read More » -
ალბერ კამიუ – პირი და სარჩული
(ფრანგულიდან თარგმნა – გიორგი ეკიზაშვილმა) ქალი იყო უცნაური და მარტოსული. საიქიოს აჩრდილებთან მეგობრობდა, წამდაუწუმ მათ კინკლაობაში ერეოდა, კანტიკუნტად შემორჩენილ…
Read More » -
ტიციან ტაბიძე, ოვანეს თუმანიანი
ფრაგმენტი პირველი ადამიანი, რომელსაც ყველაზე უფრო აწვალებდა ფიქრი სომხეთისა და ქართველების ძმობაზე, იყო ოვანეს თუმანიანი. და მისი გულწრფელობაც სწამდა ყველას…
Read More » -
ტიციან ტაბიძე, კაფე ქიმერიონი
როდესაც დავფიქრდით, ქართული ლიტერატურის განვითარების სხვადასხვა საფეხურებზე რა აქცენტების გამოკვეთა შეიძლებოდა დემოკრატიული და ლიბერალური ფასეულობების ჩამოყალიბების თვალსაზრისით, აღმოვაჩინეთ, რომ გარკვეულ…
Read More »
