jazz-rock / fusion, guitar virtuoso
ტრეკლისტი:
- Opera “Daisi”, Dance “Kartuli” (1:49)
- Love Fantasy (5:20)
- Dedicated To Chick Corea (7:22)
- Good Mood (3:43)
- Prelude And Fugue C-moll (2:43)
- March Alla Turca (2:10)
- Lyrical Piece (5:25)
- Perish Memory (4:42)
- Temuri – 21 Guitars (2:43)
შემადგენლობა:
- თემურ ყვითელაშვილი – გიტარა, ვოკალი (2)
- ოთარ ყუფუნია – სინთეზატორი (1, 3, 4, 5, 6), ფორტეპიანო (7)
- გია მაჭარაშვილი – სინთეზატორი (2)
- ბორის შხიანი – სინთეზატორი (6)
- ა. შარაშენიძე – სინთეზატორი (8)
- ანრი ბასილაია – ბას-გიტარა (4, 7)
- ნუგზარ კვაშალი – დასარტყამი ინსტრუმენტები (4, 7)
- სოსო პავლიაშვილი – ფორტეპიანო (4)
ყველა ქვეყანა ამაყობს თავისი guitar hero-ებით – ეს ბავშვური თავმოყვარეობა ალბათ ყველა წარმომავლობის მელომანში დევს. ჩვენც ბავშვობაში ბევრჯერ გვიკამათია, თემურ ყვითელაშვილი სჯობს თუ კაკო ვაშალომიძე. „ჩახედული სკეპტიკოსები“ გვეუბნებოდნენ ხოლმე, რომ არც ერთი ვარგა და არც მეორე, მაგრამ როცა წამოვიზარდეთ, ვისაც ქართული მუსიკის ინტერესი ჯერ კიდევ შეგვრჩა, მივხვდით, რომ ამ ორი გიტარისტის მუსიკას საერთო თითქმის არაფერი აქვს და ორივე თავისი საქმის ოსტატია.
ვაშალომიძეზე უკვე ვილაპარაკეთ, ასე რომ ახლა ყვითელაშვილია ფოკუსში. მან მუსიკალური კარიერა ოთხმოციანებში დაიწყო და მიუხედავად იმისა, რომ იმდროინდელ ქართულ ბენდებში („დიელო“, „ორერა“, „ნატვრის ხე“, „ივერია“) ინსტრუმენტალისტებ დიდად არ სჩანდნენ, მისი დაკვრის თავისებურმა, მეტად სკრუპულოზურმა სტილმა უკვე მაშინ მიიქცია დიდი ყურადღება. ოთხმოცდაათიანებში კი დაიწყო მისი მრავალფეროვანი დისკოგრაფია. მისი დღემდე გამოცემული 8 ალბომიდან უმეტესობა პოპით სენსიბილიზებული ჯაზ-როკის ორბიტაზე ტრიალებს, თუმცა ზოგიერთი ახლოსაა კლასიკურ fusion-თან (მაგ. Made In Georgia, 2010.).
მის დისკოგრაფიაში ყველაზე მეტად 1993 წლის ნამუშევარი „Classic-Jazz-Rock” მიყვარს. მისი სწორხაზოვანი სახელი ეფექტურად აღწერს ალბომს: აქ შეხვდებით კლასიკური მუსიკის რამდენიმე ადაპტაციას (ფალიაშვილი, ბახი, მოცარტი), Ritchie Blackmore-ს სტილის როკ-ინსტრუმენტალს (მაგ. Perish Memory), კლასიკურ fusion-ს, რომელიც მთელი თავისი სილამაზით ჩიკ კორეასადმი მიძღვნილ ნაწარმოებში სჩანს და რამდენიმე ნაკლებად მომთხოვნ ლირიკულ ნაწარმოებს.
ალბომს ოთხმოციანებიდან გამოყოლილი ზედაპირული ელექტრონული ჟღერადობა დაჰკრავს, მაგრამ ის შეძლებისდაგვარად მისადაგებულია მუსიკას, ასე რომ დიდად მუსიკას დიდად არ ვნებს. საინტერესოა ისიც, რომ ყვითელაშვილს ამ კომპოზიციებიდან მხოლოდ ბოლო ეკუთვნის, მაგრამ არც ეს აქრობს ალბომის ორგანულობას. შედევრს ამ ალბომს ვერ უწოდებ, მაგრამ აქ ძალიან კარგადაა წარმოჩენილი ყვითელაშვილის ვირტუოზული შესაძლებლობები და სტილური მრავალფეროვნება. ასე რომ, ეს ჩანაწერი რეკომენდებულია ყვითელაშვილის შემოქმედების გაცნობის დასაწყებად. საუკეთესო ჩემს მიერ ზემოთხსენებული ძალიან ლამაზი „Dedicated To Chick Corea”-ა, მაგრამ დანარჩენიც ძალიან კარგია.
7,5 / 10.
P.S.
ალბომის გაფორმებაც ერთობ უცნაურია: უკანა ყდაზე ინგლისურად გაპარულია რამდენიმე ლინგვისტური და ორთოგრაფიული შეცდომა, მაგრამ რაც ყველაზე სახალისოა, რუსეთში დაბეჭდილ და გამოცემულ ალბომში, ლოგოს და სერიული ნომერის გარდა, ერთი სიტყვაც კი არ წერია კირილიცაზე.
————————————————————————————————————
Every country is proud of their guitar heroes – perhaps this infantile pride is present in music lover of every origin. We have argued many times, who’s better – Kvitelashvili or Vashalomidze – some “advanced skeptics” would tell that neither were good, but as we grew up, we found music of those two to not really be related and that both were the masters of their trade.
We have already talked about Vashalomidze in the past, so Temur Kvitelashvili is in the spotlight today. His musical career started in eighties, and although instrumentalists in Georgian bands of that period were pretty much in the shadow, his meticulous playing style still managed to attract much attention. Nineties saw his recording career begin – so far he’s released 8 albums, mostly on pop-sensitized jazz-rock orbit, but some of the works are close to classic fusion (e.g. Made In Georgia, 2010).
„Classic-Jazz-Rock”, released in 1992, is my favourite in Kvitelashvili’s discography. Its somehow linear name in fact very effectively describes the eclectic nature of the album. Here one can find classical adaptations (Paliashvili, Bach, Mozart), Ritchie Blackmore-styled rock instrumental (Perish Memory) and most of all, classic jazz-rock / fusion (a song dedicated to Chick Corea is an excellent example of this kind of music), and some lesser-key mellow pieces.
Album is somewhat tinged with a remnant-of-80s superficial electronic sound, but it’s reasonably well adapted to music so it doesn’t hurt much. Interesting that only one composition (the last one, namely) belongs to Kvitelashvili here, but he still manages to retain his own essence. You won’t call this album a masterpiece, but it’s a great showcase for Kvitelashvili’s virtuoso guitar skills and stylistic variety. So this recording is recommended to everybody as a starter to his recorded work. Aforementioned “Dedicated To Chick Corea” is surely the best cut on the album, but most of it is still very good.
7,5 / 10.
P.S.
The album sleeve is a bit strange: besides a couple of linguistic and spelling mistakes in English, the funny thing is that on an album released and printed in Russia, there’s not a single world in Cyrillic, except the label logo and the serial number.
გადმოსაწერი ბმული / download link: Temur Kvitelashvili – Classic-Jazz-Rock (1992)
