გრძნობა როგორ დაგიამო, ან რა ლექსი გიმღერო?
ქალო, ალვისტანიანო, ვარდისა და მზის ფერო!
ნუთუ აღარ გაგახსენდი, რაც აქედან წახვედი?
ო, ნეტავი ერთად იყოს თბილისი და წაღვერი…
თვალს გავახელ, წიგნს გადავშლი, თუ მიდამოს გავცქერი,
მომანათებს შენი სახე და თვალების ჩანჩქერი.
შენზე ფიქრებს გადავურჩე თუ თბილისის მზეწვიას?..
ვერ მოვუსწარ მატარებელს, ეს რომ გამომეძია.
ბევრი კოცნა დაგადევნე, ერთიც არ მოგეწია!..
აგერ თითქმის სამი თვეა, რაც დატოვე ეს მხარე
და წერილიც არ მომწერე, ერთხელ არ გამახარე!
შენ ნაძვნარში დასეირნობ, მე კი მადნობს ივლისი,
ო, ნეტავი ერთად იყოს წაღვერი და თბილისი!..
იქნებ სხვაზე გადამცვალე, სხვას აენთე კელაპტრად?
არ გიყვარვარ, ჩემი ლექსი აბა, რად მოგენატრა?
თუ გიყვარვარ, რად გამირბი, რატომ თავაზიანობ?
თუ ჩემი ხარ, რატომ გინდა, ეჭვით დამაზიანო?
ჩემო ვარსკვლავთვალიანო, მთვარის თანაზიარო!.
ჩემი გრძნობა წმინდა არის, ვით ანკარა მთის წყარო,
და მგოსანზე უკეთესმა ქვეყნად ვინ შეგიყვაროს?!
პოეზიის სურნელება მსურს, რომ გადმოგიღვარო,
სიხარულის დღეებია, მოდი, ჩვენც გავიხაროთ!..
