ინათებს, ჩემო, შენზე ფიქრებით
გულს უშენობა შემოსჩენია.
სად არ ვიძიე, სად არ ვიკვლიე, –
წამალ არავის მოუგონია.
დარდმა აავსო ჩემი სამყოფი,
მე შენი ხილვა მომწყურებია.
მოდი და, იქნებ, ამ გულს უშველო –
არავინ უნდა, მომმდურებია.
არც როდის იყავ საჩემოს, ვიცი,
ლამაზ თვალები სხვა რამდენია.
შენ ვერ გიამბე, ღამემ კი იცის,
ცრემლები ღვარად რად დამდენია.
სახეტიალოდ გზები მეძახის,
მესაიდუმლე მთა გამხდენია.
ღამდება, ჩემო, კიდევ დავითვლი
რამდენ უშენოდ გამთენებია.
შენ ვერ გიამბე, ღამემ კი იცის,
რამდენ უშენოდ გამთენებია.
