შენ მახველ მზეც ამავიდა,
მეც აქ მავშავდი ქოლვილი,
შენ წახველ მზეცა წავალის,
ვარდი დაჭკნება ყოილი.
საიდან მოხველ შენ ქალო,
ამამავალი მზე ხარო,
ნეტა იმ ვაჟის დედასა,
ვის სახლშიც შენა ჰყევხარო.
წარბები გადაგხატვია,
გიმშვენებს ორთავ თოლებსა,
ტანი ალვის ხეს მიგიგავს,
პირი გაბადრულ მთვარესა.
აიმ მთაზედა ყორნები,
ბუდობენ, არ იშლიანო,
არ შამაგხედავ ქალაუ,
თოლნი არ დაიშლიანო.
