ჟამი სიყვარყლისა და ჟამი სიკვდილისა Time To Love and Time To Die (1958)
1945 წელი, ჯონ გევინი აღმოსავლური ფრონტიდან ბერლინში გასამგზავრებელ ნებართვას იღებს. მშობლიური სახლი დაბომბილი ხვდება. გზად ბავშვობის დროინდელ ნაცნობ, ლიზელოტ პულვერს გადაეყრება. და რადგანაც ორივე სასოწარკვეთილი და უბედურია, ერთმანეთი უყვარდებათ. ფილმს სამართლიანად ჰქვია ჟამი სიყვარულისა და ჟამი სიკვდილისა. ომის დროა, სიკვდილის დრო. დუგლას სირკთან კი სიყვარულიც იქაა, სადაც სიკვდილი, სიცივე, ომი, ბომბები და ცრემლებია. ლიზელოტ პულვერი ოხრახუშს დარგავს საკუთარი ფანჯრის რაფაზე. ეს ერთადერთ ცოცხალი ორგანიზმია ნანგრევებს შორის. დასაწყისიდანვე ცხადია, რომ ჯონ გევინი ბოლოს მოკვდება. რატომღაც მის სიკვდილში ომი არაა დამნაშავე. ომზე გადაღებული ფილმი სხვანაირი იქნებოდა. ეს კი უფრო ყოფიერებაზეა. ომი როგორც ნოყიერი ნიადაგი სიყვარულის აღმოსაცენებლად.
მაგალითად 1971 წელს რომ შეხვედროდენ ერთმანეთს ლიზელოტ პულვერი და ჯონ გევინი, უბრალოდ გაუღიმებდნენ ერთმანეთს, ეტყოდნენ – როგორ ხარ, რა დამთხვევაა რომ ერთმანეთს შევხვდითო და ყველაფერი ამით დასრულდებოდა. 1945 წელს კი დიდ სიყვარულში გადაიზარდა მათი შეხვედრა. ეს მართლაც ასეა. სიყვარული არაა იქ სადაც პრობლემებია. პრობლემები გარეთაა. ორ ადამიანს კი მხოლოდ შინაგანად შეუძლია მზრუნველი და მოსიყვარულე იყოს ერთმანეთისადმი.
პირველად დუგლას სირკთან – ჩვეულებრივი სიყვარული და არაფრით გამორჩეული პერსონაჟები. ისინი შიშისგან გაოგნებული თვალებით აკვირდებიან გარშემო სიტუაციას. მათთვის ეს ყველაფერი გაუგებარია: ბომბები, გესტაპო, სიგიჟე. ასეთ სიტუაციაში სიყვარული ამქვეყნად ყველაზე მარტივი და უბრალო რამეა. სიყვარყული ერთადერთია რისი გაგებაც შეგიძლია. და შენც ებღაუჭები მას. მაგრამ იმის გაფიქრებაც კი არ მინდა, რა დაემართებოდა მათ სიყვარულს, გევინი რომ გადარჩენილიყო. ომი და მისი საშინელებები მხოლოდ დეკორაციაა. არავის ძალუძს გადაიღოს ფილმი ომზე, როგორც ასეთზე. იმაზე თუ როგორ იწყება, რას უშვება ადამიანებს, რა შედეგები მოაქვს ომს. ეს ფილმი არაა პაცეფისტური, რადგანაც ერთი წამითაც არ გვაფიქრებინებს: ეს საძაგელი ომი რომ არა, ყველაფერი მშვენივრად იქნებოდა, ან რამე ასეთს. რემარკის რომანი ჟამი სიცოცხლისა და ჟამი სიკვდილისა პაციფისტურია. რემარკი გვეუბნება რომ ომი რომ არა, ეს სიყვარული მარადიულად გაგრძელდებოდა. სირკი კი გვეუბნება – ომი რომ არა, საერთოდ არ იქნებოდა არანაირი სიყვარული.
