ჯერ ისევ სველიძმის სისხლით _ ხელიჰქონდა ძმის მკვლელსა,ცოდვისა მქნელსა.თან აქვს იმედი,რომ მისი ბედიაყვავდებოდა,წყენა პირველ მკვლელსაღარ ჰხვდებოდა.დამბადებელიშეიყვარებდა,საბრალო კაენგაიხარებდა.მკვლელს ჰნახავს ღმერთიმხოლოდ მაღლითადა…
Read More »ვაჟა-ფშაველა
ცოტა რამ ჩვენის ცხოვრების ავ-კარგისა(ზოგადი შენიშვნები) აზრის წარმოთქმა რომელიმე საგანზე თვით საგნის შეუსწავლელად და შეუგნებლად მხოლოდ რეგვენს ადამიანს შეუძლიან. რეგვენი,…
Read More » ვინ ამბობდა ამას? სად ან როდის? ღამეა. თოვლით გადალესილა მთა-ბარი; სულშეხუთულია, ისე შებოჭილი, რომ დედამიწის ძვლებს ჭყრიალი, ჭახჭახი გააქვს. ბუნება…
Read More »
იგივეა, დაბერებულა: თმა გასთეთრებია, წელშიც ცოტად მოხრილა. უზარმაზარი კონა მოიტანა შეშისა და კერის პირას დაყარა. – ოჰ, ძალიან დავიღალე, –…
Read More » I ბათური ფშავში, თავის სამშობლოში, საკაცით მოიტანეს ბრძოლის ველიდან თანამოძმეებმა და დიდის ამბით მიაბარეს მშობელ მიწას. მოზარეთა ზარი დედამიწასა სძრავდა,…
Read More »
I შაშვი ამჟამად თავისთავს გამარჯვებულად სთვლიდა. აღფრთოვანებული იყო: ღმერთს, ტყეს, მთებს, ცას, დედამიწას, – ყველაფერს მადლობას სწირავდა; მას აღარავინ სძულდა.…
Read More » I გაითქვა. ღვაწლით შემოსილი, დიდებული, სახელოვანი იყო ეს ჩიბუხი. პატრონს, ღვთისუნელს, კიდეც იმიტომ უყვარდა და ეტრფოდა, პირიდან არ იშორებდა, მძინარეს…
Read More » I გამარჯვებული დათვი სარკეში იცქირებოდა; წვერს ივარცხნიდა, ულვაშებს იწკეპავდა, იმშვენებდა; თვალებს, რაც ძალი და ღონე ჰქონდა, დიდად ხან გაახელდა, ხან…
Read More » „გამარჯვებაო“. რამდენჯერმე ვუთხარ დიდს, საზარელს კლდეს, მაგრამ ყური არ მიგდო, იდგა თავისთვის დინჯად, ყურსაც არ იბღერტდა, თითქოს ბუზიც არ აჰფრენოდეს.…
Read More »
გამოღმა სოფელი ჩოხია, გაღმით საკიდობნაის ხევი. შუაში შავი არაგვი მოდის. ხეობა ვიწროა, გაღმიდან რომ მგელმა დაიყმუვლოს, გამოღმა სოფელში კაცს გული…
Read More »